zapuścić korzenie

См. также в других словарях:

• zapuszczać – zapuścić korzenie — {{/stl 13}}{{stl 7}} przebywać gdzieś bardzo długo, zadomawiać się gdzieś; też: umacniać, ugruntowywać się (o znaczeniu, pozycji czegoś) : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kapitalizm dopiero zapuszcza korzenie w naszej rzeczywistości. Osiedleńcy zdążyli już… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zapuścić — dk VIa, zapuścićpuszczę, zapuścićcisz, zapuścićpuść, zapuścićcił, zapuścićpuszczony zapuszczać ndk I, zapuścićam, zapuścićasz, zapuścićają, zapuścićaj, zapuścićał, zapuścićany 1. «wprowadzić, włożyć, wbić coś do wewnątrz czegoś, umieścić coś w… …   Słownik języka polskiego

• zapuścić — pot. Zapuścić oko, spojrzenie, wzrok, żart. żurawia «podejrzeć, zajrzeć ukradkiem»: (...) siedząc u ojca na kolanach, mogłem zapuszczać wzrok do środkowej szuflady. Leżały tam przedmioty, które oglądałem zawsze z nie słabnącym podziwem i… …   Słownik frazeologiczny

• korzeń — m I, D. korzeńenia; lm M. korzeńenie, D. korzeńni 1. «bezlistny organ roślin naczyniowych, rosnący zwykle pod powierzchnią ziemi; służy roślinie do pobierania wody i soli mineralnych oraz umocowuje ją w glebie» Korzeń główny. Korzenie boczne,… …   Słownik języka polskiego

• korzeń — 1. Wyrwać coś z korzeniami «usunąć coś, zniszczyć całkowicie, zupełnie, doszczętnie»: O, włamania nawet nie było, kłódka wisi, jak trzeba. – Ale daszek ktoś wyrwał. Z korzeniami, psiakrew, wyrwał. P. Siemion, Łąki. W zakończeniu autor zamieszcza… …   Słownik frazeologiczny

• zapuszczać — pot. Zapuścić oko, spojrzenie, wzrok, żart. żurawia «podejrzeć, zajrzeć ukradkiem»: (...) siedząc u ojca na kolanach, mogłem zapuszczać wzrok do środkowej szuflady. Leżały tam przedmioty, które oglądałem zawsze z nie słabnącym podziwem i… …   Słownik frazeologiczny

• zakorzenić — dk VIa, zakorzenićni, zakorzenićnił, zakorzenićniony zakorzeniać ndk I, zakorzenićnia, zakorzenićają, zakorzenićał, zakorzenićany «wpoić coś komuś, zaprowadzić coś gdzieś» Zakorzeniona nienawiść. Zakorzenione nawyki. zakorzenić się zakorzeniać… …   Słownik języka polskiego

• korzeń — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż III, D. korzeńenia; lm D. korzeńeni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} narząd roślin naczyniowych, tkwiący zwykle w podłożu i przytwierdzający do niego roślinę; służy do pobierania i… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• rozkorzenić się — dk VIa, rozkorzenić sięni się, rozkorzenić sięnił się rozkorzeniać się ndk I, rozkorzenić sięnia się, rozkorzenić sięają się, rozkorzenić sięał się «szeroko zapuścić korzenie, rozkrzewić się» Rozkorzeniły się bluszcze. przen. «wejść w zwyczaj,… …   Słownik języka polskiego